Swing 30 Years Anniversary (dag 2 - zaterdag) Wespelaar zaterdag 19 augustus 2017 reporte & photo credits: Vanessa info artist: Detonics (NL) - The Bluesbones (B) - Kaz Hawkins (UK) - Chris Cain (US) - Earl Thomas (US) - Bernard Allison (US) info organisation: Swing © Rootsville 2017

Na regen komt zonneschijn, ook op deze zaterdag middag. En na een schitterende vrijdag editie komen de Detonics. We  beginnen vandaag met de winnaars van de Dutch Blues Challenge 2016 en de semi-finalisten van de internationale blueschallenge in Memphis van 2017. Deze 5 koppige band bestaat uit vrienden die de blues in hun hart dragen. Kars van Nus: vocale & harp - Jeremy Aussems: guitar - Raimond de Nijs: Piano en Hammond - René Leijtens: upright bass en Mathijs Roks: drums brengen de explosieve en energieke 50-er jaren West Coast blues met af en toe een vleugje New Orleans of Chicago. Neem de rauwe, ongepolijste stem van zanger Kars van Nus voeg hieraan de jazzy gitaarsounds en de gierende Hammond aan toe en je krijgt een dosis blues waarbij het moeilijk is om te blijven zitten of om het in hun eigen woorden te zeggen: “Music, Not for Pussies!!”.

Vandaag worden ze vergezeld door een gast gitarist, Richard van Bergen maakt het podium compleet. 'Swing King' mag deze zaterdag van Swing openen, een betere titel hadden ze niet kunnen kiezen. Blues, Rock & Roll alles kwam aan bod en al snel stond, zat en lag de straat voor het podium terug vol. 'I Can't Quit', 'Rock A While', 'New Orleans', we kunnen nog wel even door gaan. Sam Cook's 'Bring It On Home' eindigde de set.

De volgende groep won de publieksprijs van beste band op the Belgian Blues Challenge van 2011. The Bluesbones hadden met hun eerste cd “Voodoo Guitar” dan ook meteen een schot in de roos met vele lovende recensies. In 2014 stonden ze ook al op het podium van Swing. Dit jaar voegen ze een extraatje toe aan hun set met de hammondklanken van Edwin Risbourg. De stem van Nico De Cock, Stef Paglia – gitaar, Geert Boeckx – bas en Koen Mertens aan de drum vervolledigen het groep van 5 muzikale vrienden. In 2016 is hun 4-de cd uitgekomen, de live cd “Double Live” werd opgenomen in de Hypestudio in Mechelen.

Door de variatie in de muziek die ze brengen, van bluesrock tot intense en gevoelige blues ballads, hebben de Bluesbones een grote schare fans en zullen er na deze avond zeker nog een deel bijkomen. 'Find Me A Woman' of het zachte 'Wrong', The Bluesbones bewijzen weer dat ze van vele markten thuis zijn. De vele fans werden getrakteerd op het nummer 'Romance For Rent', één van de nummers van hun nieuwe cd die eind van dit jaar of begin volgend jaar zou moeten uitkomen. Zelfs een hevige regenbui kan de pret niet bedreven 'I'm Your Man', 'She's No Good For Me' galmen door de regendruppels heen. Voor vele hadden The Bluesbones the Belgian Blues Challenge mogen winnen...

We blijven het lijstje met winnaars aanvullen. Als winnaar van de European Blues Challenge van dit jaar trad Kaz Hawkins uit de schaduw van haar naam als ‘Northern Ireland best-kept secret’ en werd ze één van de meest populaire blues artiesten van the UK en Ierland. Ondertussen in deze Song-writer uit Belfast geliefd in heel Europa en Amerika. Haar diepe, krachtige stem en haar show met een knipoog naar 1950 zijn steeds weer een succes, het is dan ook niet niks al je vergeleken wordt met legendes als Etta James en Janis Joplin.

Na een muzikale zoektocht van 20 jaar en het uitproberen van verschillende genres vond Kaz uiteindelijk haar rust in de roots muziek en brengt ze samen met haar band een boodschap vol soul, hoop en fun. Samen met Mr Janny – bas, Dr Nick – gitaar en Mr Pete - drums, percutie en backing, zou Miss Kaz na ‘Northern Ireland’s very own blues and soul darling’ wel eens de darling van Swing kunnen worden. Deze straffe madam palmt Swing meteen in, het is dan ook een verschijning waar je niet naast kunt kijken en horen. Met een stem die zonder moeite van de rauwe diepe tot de hoogste noten gaat brengt ze 'Belfast Town', een hommage aan hun thuisstad. Het huwelijksaanzoek van een fan wijst ze handig af met 'Can't Afford Me'. 'Halleluja, Happy People', 'Drink With The Devil'... Kaz zal zeker als één van de sweetharts van Swing de geschiedenis ingaan.

Na lange tijd niet meer in Europa geweest te zijn begon het weer te kriebelen bij Chris Cain. De organisatoren van Swing zijn dan ook niet een beetje trots dat zij als eerste in een lange tijd deze topgitarist op het podium mogen hebben. Van Jazz naar Blues en terug. De Jazz getinte en met Blues doordrenkte gitaar gecombineerd met een stem die volgens velen vergeleken kan worden met BB King maken van Chris Cain een gegeerd artiest. Al van kleins af werd hij ondergedompeld in de wereld van blues en soul, hij was amper 3 toen hij zijn eerste concert van BB-King meekreeg. Op zijn 8-ste leerde hij zichzelf gitaar spelen en wat een professioneel gitarist voor hij 18 werd. Gedurende de volgende 20 jaar kwam er nog master piano, bass gitaar, klarinet, alto en tenor saxofoon bij. Jazz gestudeerd en blues in zijn hart hebben ervoor gezorgd dat Chris Cain aan de top staat van de blues music scene of zoals Joe Bonamassa ooit zei: ‘One of my favorite, and criminally underrated blues players of all time.’

Dit jaar heeft hij zijn 10-de cd, simpel weg ‘Chris Cain’, uitgebracht en brengt zijn muziek samen met Italiaanse begeleiders,Luca Giordano - guitar, Fabrizio Ginoble – keyboard, Walter Cesarini – bass en Lorenzo Poliandri – drum, terug naar het Europese vaste land. Om zijn groot voorbeeld te eren is één van de eerste liedjes ‘Sweet 16’ van B.B.King. Je wordt meteen omvergeblazen door de schitterende gitaarrifs, Chris bespeelt zijn snaren alsof ze een deel van hem zijn. Hij geniet van zijn gitaar en laat dat uitgebreid zien en horen. Eigen nummers als ‘Helping Hand’ of ‘Crosscut Saw’ van Albert King, alles komt zonder meer uit zijn gitaar. Om aan te tonen dat hij meer waard is dan zijn gitaar, en dat is al heel wat, eindigt hij de set aan de key’s met ‘I Wonder’ van Ray Charles. 

Met Earl Thomas krijgen we een getalenteerd songwriter die ook nog eens een goede blues-soul stem heeft. Hij won de San Diego Music Award 4 keer en zijn nummers zijn gecoverd door onder andere  Tom Jones, Etta James en Solomon Burke. Pas op de leeftijd van 22 en na een zwaar ongeluk zag Earl Thomas in dat hij zijn droom om zanger te worden moest volgen, 9 jaar later nam hij zijn eerste cd op, een cd die gevormd werd door de passie van zijn ouders van voor blues en gospel en zijn eigen liefde voor '60s en '70s soul muziek. Hij laat zich graag inspireren door Ike en Tina Turner, maar staat open voor een grote waaier aan muzikanten zoals Rod Stewart, the Stones, Zeppelin, Cream, hij droomde er stiekem van om de zwarte Mick Jagger te worden en noemt zichzelf "21st century bluesman.

The first bluesmen and women were slaves and sharecroppers, the third were urban factory workers, but the 21st century bluesman is college educated, sophisticated, world traveled, and wears Brooks Brothers”. Met veel ‘Happiness’ en een brede glimlach komt Earl Thomas het podium op, hij geniet duidelijk van de aandacht van het publiek en van het brengen van zijn nummers. ‘Find The Time’, ‘I Don’t Need’ zijn maar enkele van de vele nummers die hij gezongen heeft. En om te bewijzen dat hij een geweldige stem heeft zong hij ‘I'd Rather Go Blind’ van Etta James op het randje van het podium, zonder micro.

Als zoon van Luther Allison, een Chicago blues artiest, trad Bernard Allison al snel in de voetsporen van zijn vader. Terwijl zijn vader aan het touren was leerde Allison zichzelf gitaar spelen. Als 12-jarige toonde hij wat hij kon met zijn gitaar en kreeg van zijn vader een Stratocaster met als voorwaarde dat hij zijn studies afmaakte, ondertussen mocht hij af en toe meespelen in de band van zijn vader. Zogezegd, zo gedaan, een week nadat hij afstudeerde kreeg hij een contract aangeboden om als vaste gitarist mee te spelen met Koko Taylor's touring band. De jaren die daarop volgen verbeterde Allison zijn gitaartechnieken met de hulp van Johnny Winter en Stevie Ray Vaughan. Later werd hij bandleider van zijn vaders touring band en nam in 1990, met deze band, zijn debuut cd op. Toen zijn vader stierf in 1997 nam Allison als ‘son of the blues’ de fakkel over.

Volgens Allison moet je durven experimenteren met blues om nieuwe horizonten te bereiken en dat is duidelijk te merken in zijn muziek. Hij brengt niet enkel de klassieke blues, maar een mix van bluesy songs, soul, funk, R&B songs en wat rock, maar nooit zonder de blues te vergeten. Hij vraagt dan ook aan zijn fans om open te staan voor zijn experimenten, maar dat zal op deze zaterdag avond in Wespelaar wel geen probleem zijn. ‘Going Down’, ‘The Way Love Was Meant to Be’ of een sublieme cover van ‘Voodoo Child’ van Jimmy Hendrickx. Als een wervelwind worden rollen de nummers van het podium af. Maar het kan ook trager ‘Serious’, ‘Bad Love’ zijn als het ware een verademing in al het gitaargeweld. Voeg hier nog een schitterende band aan toe en je krijgt met The Bernard Allison Band de ultieme afsluiter voor deze Swing zaterdag.

more and larger pics on